önce, ajanstaki songül ablayı arayıp tarifi istedim. canım açmanın hamurundan çekiyordu aslında. ben ajansta çalıştığım süre boyunca songül abla yaptığı poğaça ve açmaların hamurlarından hep verdi bana. hatta bu konuda o kadar geliştim ki, sonucun lezzetli olup olmayacağını, o hamurdan ne yapılacağını da yer yemez anlayabiliyordum.
gecenin ilerleyen saatlerinde de malzemelerimi toparlayıp açmamın hamurunu yaptım. tadına bakmayı da eksik etmedim, bir açmaya bedel miktarda hamuru mideye indirirken eserimle gurur duymaya başlamıştım bile, tadı kusursuzdu, açmalarım mükemmel olacaktı! yoğrulma işlemi biten hamura açma şekli verip tepsiye dizmeye gelmişti sıra. tek sıkıcı kısmı da buydu o ana kadar yaptıklarımın. hamuru elimde ince uzun bir hale getirip bükerek yuvarladım. 1-2-3 derken sinirlerim gerilmeye başlamıştı. aynısını 2 gün önce yine başarıyla yaptığım un kurabiyelerimi yuvarlarken de yaşamıştım. neyse ki bitti de tepelerine süreceğim yumurta sarısına geldi sıra. yumurtayı kırdığımda gördüm ki, üzerine süreceğim şey yumurta sarısı değil, yumurta turuncusu olacaktı. yılmadım, bir fırça yardımıyla hepsinin üzerlerini bu turuncuya boyadım. son süsleme için çörek otuna sıra gelmişti böylece. işte, o hamurlara şekil verip dizmek beni canımdan bezdirdi sanıyordum ki, meğer daha bezecek canım, çekilecek çilem varmış. çörek otlarını dökerken sinirlerim iyice yıpranmış, iyice heyecanlanmış, gerilmiştim. kitaptaki son sayfaların okunması sırasında duyulan heyecan yüzünden okunanların yarım yamalak anlaşılması gibi, artık döke saça serpiyordum çörek otlarını. bunu da atlatıp eserimi ölümsüzleştirdim.
aşağıdaki fotoğrafta geçirilen sinir krizi sonucu dağılmış çörek otlarına rağmen nasıl da güzel görünen çiğ açmalarımı görüyorsunuz. pişirme kağıdı da mutfaktaki en önemli yardımcılarınızdan biri a dostlar. öyle çok yardım etti ki anlatamam.
diğer fotoğrafta ise mutfakta beni bu süreçte yalnız bırakmayan kedim turşu'yu önceden 170 derecede ısıttığım fırına bakarken görmek mümkün, üstelik bütün sinsiliğine rağmen onu görebiliyoruz, evet. bu kedinin hep daktilonun yanında yer alacak bir sanatçı kedisi olmasını arzulamıştım ama kısmet böyleymiş. mutfakta sabırla bekleyen turşu, yapım aşamasında babayı aldı. ve bir kez daha soyadına yakışır kimliğini kanıtladı.
ve işteee fırından çıkmış bu açmalar sayesinde bir kadının sahip olması gereken 3 özellikten birini daha başarıyla bünyeme katmış oldum. afiyetle yedim. yedirdim. turşu'ya da verdim.
